Aralık kapıdan içeri giren koku ve beraberinde getirdiği kekremsi tad bir anda elimde olan bardağı düşürmeme neden oluyor. Etrafıma sanki olacak bir şeyi arar gibi bakıyorum.. Zamanın o anda durduğuna inanıyorum ve kendimde bulduğum hissi
bir turlu bir baslık altında toplayamıyorum.Bir an ağlamak istiyorum ama
saçma olduğuna karar veriyorum. Oysa bu hissin hiç bir zaman saçma kavramına uymadığının da farkındayım. Kendimi düşünürken yakalıyorum.Sanki içimdeki ben değil, bir başkası..Düşündüğünü fark ettiğimi anladığında  donup kalıyor..
"Neden?" diye soruyorum.
"Bazı şeylerin nedeni yoktur diyor"diyor

"Ama olmalı" diye üsteliyorum.
Ses çıkarmıyor..

Bir anda korkuyorum.."Kaçmalıyım"diyorum
"Nereye gidersen git yine sen olacaksın,kaçmak neye
yarar!"
diyor.
Gerçeği duymuş olmak beni sarsıyor..
Onun haklı olduğunu bilmeme rağmen "Hayır"diye bağırıyorum.

Buna gülüyor.Kendimi kötü  hissediyorum.
"Artık gerçeklerle yüzleş"diyor Oysa hayal dünyamı ne kadar sevdiğimi düşünüyorum.
Bende dahil herkesin üzerindeki herseyi çıkarıp girdiği,
her kötüden "gerçekler"
kelimesinin karşılığı olmayan dünyamı gözümün önüne
getiriyorum.
Artık buraya bile gidemediği anımsıyorum..
"Neredeyim?"diyorum
"Sendesin"diyor."Senden içeri ve herkesten dışarıdasın"
"Biri beni çıkarsın,tutup elimden çeksin,dışarıda olmak
istiyorum"diye sesimin çıktığı kadar bağırıyorum..
"Boşuna bağırma,kimse sana yarım edemez"diyor.
Gözlerim doluyor.Peki sen? diye soracak oluyorum,
anlamsız buluyorum,vazgeçiyorum..
"Madem yalnızım,senin ne işin var burada"diye
soruyorum
"Ben senim,sende bensin "diyor.

Bu cümleyi ilk söylediğim zamanı ve ilk söylediğim
kişiyi hatırlıyorum bir anda..Fakat bu düşünceden
uzaklaşmaya çalışıyorum.."Hayır kendime gelmeliyim"diyorum

"Kendinden kaçamayacağını öğrenmelisin"diyor
"Lanet olsun" diyorum.Fakat o duymuyor.(ya da ben öyle
sanıyorum)
Gerçekten önceden dışarı baktığımda farklı şeyler mi
görürdüm?
Yatağımdan gülümseyerek mi kalkardım diye soramadan
edemiyorum kendime

"Evet farklıydı ama aslında öyle değildi"diyor
Gülmeye başlıyorum.Öyle çok gülüyorum ki sustuktan sonra
kahkahalarım kulaklarımda çınlıyor..
"Ne saçma" diyorum
"Ben senim,sende bensin"diye tekrarlıyor..
susuyorum,sonsuza kadar susmak istiyorum.Bu boşluktan
kurtulmak istiyorum.
Fakat kurtulamayacağımı,kimsenin bana yarım edemeyeceğini
de biliyorum..
"Hayır"diyor.Belki biri..Belki eskisi gibi.."
Kendide söylediklerine inanmıyor,ve devam etmekten
vazgeçiyor.

"Aslında diye söze başlıyor..Sen hep buydun,o da sendin.
Hayal dünyasında olan da,sarsılarak ağlayanda sendin..
Fakat sen hep yarım kaldın..Biraz önce içeri
giren koku,ya da ne bileyim uzaktan gelen ve asla sonunu
tam olarak dinleyemediğin seslerde aradın kendini..
Hem uzakta olmak istedin,var olusuna saygı duydun.Hem de

seslerin tamamlanmasına izin vermedin..
Hep karasızsın,olmaz dedin..yapamam diye inkar ettin
Ama kendi dünyanda olmasını istediğin gibi yasadın.
Çalmayan telefonlarla konuştun,Gelmeyen mektuplara cevap

yazdın süslü kağıtlara...

Özledim,sevdim,ayrı kalmak kotu dedin..
Duyduğun bir cümleye o anda tepki veremedin,buna hakkım
yok dedin fakat bir sure sonra duvarları yumrukladın..
Yani aslında bu hep sensin....
belki de asla olamayan şey sendin sana göre.."

O bunları anlatırken ayakta duramayacağımı fark ettim.
Oturacak bir yer,bir sandalye,dayanacak bir duvar aradım
..

Oysa her taraf bostu...

"Sus,yeter!" diye bağırdım.Bu sesin bende çıktığını
fark ettim,inanamadım..
"İşte sen hep böyleydin,sen her zaman birilerini
susturdun,çoğu zaman beni kapattın hapsettin
konuşmayayım diye..

Şimdi de kendi karanlığında kayboluyorsun.."
Şizofren bir çocuğun yaptığı gibi ellerimi uzattım.
Avucumun içinde bana gülen insanlar ya da en azından
birini bulacağımı duşundum.Oysa ellim bostu..

Ve baktığım ellin benim olmadığını anlayınca telaşlandım.
Tekrar baktım,Buse sefer de daha da farklıydılar..Gözlerimi kaçırdım.
Görmek istemedim.
Üçüncü kez bakmaya hiç cesaret edemedim..Yine daha da
farklı birseyler görürüm diye korktum..

Dikkatlice bana baktı.İlk kez onu görüyordum.Bulanıktı,
belirgin değildi..
Sanki her an kaybolacakmış hissi veriyordu..
Ama bir gerçek vardı..

"Şimdi ne demek istediğimi anlıyor musun?"dedi
"Ben senim,sende bensin.."

Kalbim hızlıca atmaya başladı.Artık daha fazlasını ne
görmek ne de duymak istiyordum..

"Bırak beni ne olur!" diye bağırdım..Sonra fikrimi
değiştirdim,"Kal ne olur bana yardım et,kurtar beni"diye yalvardım
ellerimi arkamda saklayarak..

Sonra etrafıma baktım.Kimse yoktu...

                                                                                Deniz ÖZKAN